Category: columns

වාර්තාකරණය, ඡායාරූප සහ රූගතකිරීම: නිරාශා පියවදනි

පරිවර්තන සහය: ශබීර් ‌මොහොමඩ්

අන්තවාදී ආගමික මතවාද පැතිරවීම ඇතුළු ‌චෝදනා කිහිපයක් මුල් කර ගනිමින්  හොරවේපතාන පොලිසිය විසින් ඉකුත් මැයි මස 24 වන දා ප්‍රදේශයේ පදිංචිකරුවන් පස්  දෙනෙකු අත් අඩංගුවට ගනු ලැබිණි. ඊට පසු දින එනම් මැයි 25 දා මෙරට ප්‍රධාන පෙළේ  ජාතික පුවත්පතක  මුල් පිටුවේ මේ පිළිබද පළ වූයේ  සහරාන් කල්ලි පස් දෙනාගේ බැංකු ගිණුම්වල කෝටි 100ක් යන මැයෙන් වූ ප්‍රධාන සිරස්තලයද සහිතවය.   එම ප්‍රවෘත්තියට අදාලව අත්අඩංගුවට පත් සැකකරුවන් පස් දෙනාගේ ඡායාරූපද ඒ සමග පළ විය.

මෙසේ අත්අඩංගුවට පත්ව ඇත්තේ කැබිතිගොල්ලෑව පොලිස් වසමට අයත් ඇල්ලවැව ගම්මානයේ  නුහුගේ සකරියා, සේනුල් අබ්දිල් ඉර්ෆාන්, ලේබ්බේ තම්බි ජැස්මින්, සේනුල් අබ්දින් කලිෆතුල්ලා සහ හොරොව්පතාන පොලිස් වසමේ කිවුලේකඩ ග්‍රාමයේ පදිංචි මොහිදින් බාවා නවුෆර් යන පුද්ගලයන් පස් දෙනෙකි.    

 හැදුනුම්පත් අංක මගින් කරන ලද පර්යේෂණයකට අනුව  විදෙස් රටවලින් සහ මෙරට යම් යම් පුද්ගලයින්ගේ ගිණුම් හරහා එම මුදල ලැබී තිබූ බව වැඩිදුරටත් එම පුවතේ සදහන්ව තිබුණි.

මේ පුවත සම්බන්ධයෙන් අත් අඩංගුවට පත් පස් දෙනාගේ පවුල් වල සාමාජිකයන් ප්‍රකාශ කර සිටින්නේ  බැංකු ගිණුම්වල කෝටි 100ක් තිබූ බවට චෝදනාවක් කිසිදු නීති අංශයකින් මේ වනතුරු ඔවුන්ට ඒල්ල  කර නොමැති අතර මෙම සාවද්‍ය පුවත නිසා ඔවුන් ‌බොහෝ සමාජීය අපහසුතා හා මානසික පීඩාවන්ට ලව ඇති බවයි. භාෂා ගැටළුව විශාල බාධාවක් වී ඇති නිසා  අද වන විට තමන්  පත්ව සිටින අසරණබව ‌ සහ තොරතුරු පැහැදිලිකිරීම් ‌ සිංහල මාධ්‍ය වෙත හෙළි කරගත නොහැකිව වඩාත් පීඩා විදින බවද ඔවුහු වැඩිදුරටත් අනාවරණය කර සිටියහ.

ප්‍රවෘත්තියේ ගැටළු  සහගත කරුණු

අදාල පුවත්පත ඒම පුවත වාර්තා කර ඇති ආකාරය දෙස බැලීමේදී පැන නගින ප්‍රධානතම ගැටලුව වන්නේ  සිදුවීමට අදාල නඩුවේ බී වාර්තාව හෝ එළිදැක්වීමට පෙර අත් අඩංගුවට පත් පුද්ගයින් පස් ‌දෙනාගේ ගිණුම්වල කෝටි 100ක් තිබූ බවට ඒම මාධ්‍යවේදීන් නිගමනය කළේ කෙසේද යන්නය. ඒකී තොරතුර ලබා ගත්තේ විශ්වසනීය මූලාශ්‍ර හරහාද, පළ කිරීමට ‌‌පෙර නිවැරදි බව තහවුරු කර ගැනීමට කටයුතු කළාද ,   අවසන් අධිකරණ තීන්දුව ලබා දීමට ‌පෙරාතුව ඔවුන්  සහරාන්ගේ කල්ලිය බවට නම් කිරීමට ඔවුන්ට ලැබුණු විශ්වසනීය සාක්ෂි මොනවාද,  සැකරුවන් පස් ‌දෙනා  අධිකරණයට ඉදිරිපත් කිරීමටත් ‌‌පෙර ඔවුන්ගේ  පැහැදිලි ඡායාරූප මාධ්‍යට මුදා හැරුණේ කෙසේද, පුවතේ සදහන් පරිදි පොලිසිය විසින් එම තොරතුරු ලබා දුන්නානම් ඒවා ලබා දුන්නේ විධිමත් විමර්ශනයකින් අනතුරුවද,  යන්න  මෙම පුවත විමසුමට ලක් කිරීමේදී පැන නගින සෙසු ගැටළුය.

නීති විමර්ශන වාර්තා හෙළි කළ තොරතුරු
මේ වන විට අත්අඩංගුවට පත් පුද්ගලයින් පස් දෙනා සම්බන්ධ  ත්‍රස්ත විමර්ශන වාර්තාව සහ කැබිතිගොල්ලෑව මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළ බී වාර්තාව නිකුත් වී ඇත. බී වාර්තාව නිකුත් කර ඇත්තේ ඉකුත් මැයි 27 වනදාය. එම නීතිමය වාර්තා තුළ මෙම අත්අඩංගුවට පත් සැකකරුවන් 5 දෙනාගේ ගිණුම්වල කෝටි 100 ක මුදලක් තිබූ බවට කිසිදු සදහනක් නොමැත.

හොරොව්පතාන පොලිස් ස්ථානාධිපතිතුමන්ගේ ප්‍රකාශය

මේ පිළිබද ‌හොරොව්පතාන පොලිස් ස්ථානාධිපති රොෂාන් සංජීව මහතා අපවෙත ප්‍රකාශ කර සිටියේ අත් අඩංගුවටපත් ‌මෙම පුද්ගලයින් පස් ‌දෙනාගේ ගිණුම් සතුව කෝටි 100ක මුදලක් තිබූ බවට තමා හෝ සිය පොලිස් ස්ථානයේ සෙසු නිළධාරීන් කිසිවිටෙකත් මාධ්‍යට ප්‍රකාශ නොකළ බවයි. ‌  අදාල පුවතේ සදහන්ව තිබූ එම සාවද්‍ය කරුණු හේතුවෙන් හොරොව්පතාන පොලිසියටද  ගැටළුවලට මුහුණපෑමට සිදු වූ අතර ඒ සම්බන්ධයෙන් පොලිසිය විසින් හොරොව්පතාන පොලිස් ස්ථානයට විරුද්ධව පරීක්ෂණයක්ද සිදු කළ බැව් ඔහු අනාවරණය කළේය.  පොලිසියෙන් කිසියම් මාධ්‍ය ප්‍රකාශයක් නිකුත් කරන්නේනම් ප්‍රථමයෙන් තමන් ඒය ‌පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශකවරයා ‌වෙත දැනුම් දී අවශ්‍යනම් ඔහු ඒය මාධ්‍යට දැනුම් ‌දෙනු විනා ‌තමන් කිසි විටෙකත් ඒවැනි ‌තොරතුරු මාධ්‍යට සෘජුව ලබා ‌නොදෙන බවටද අවධාරණය කර සිටියේය.

කැබිතිගොල්ලෑව පොලිස් ස්ථානාධිපතිතුමන්ගේ ප්‍රකාශය

හොරොව්පතාන පොලිසිය විසින් අත්අඩංගුව ගැනීමට පෙර  සැකකරුවන් සියලු දෙනාවම කැබිතිගොල්ලෑව පොලිසිය විසින් කැදවීමක් කර කට උත්තර සටහන් කර ගැනීමට කටයුතු කර ඇති බව අත්අඩංගුවටපත් පස්දෙනාගේ පවුල්වල සාමාජිකයෝ අනාවරණය කර සිටියහ. මේ පිළිබද අප කැබිතිගොල්ලෑව පොලිසියේ ස්ථානාධිපතිතුමන්ගෙන් විමසීමක් කළෙමු. ඔහු පවසා සිටියේ මෙම සැකකරුවන් සහරාන් කණ්ඩායමට සම්බන්ධ බවට හෝ කෝටි 100ක මුදලක් ගිණුම්ගතව පැවති බවට තමාට කිසිදු තොරතුරක් නොලැබුණු අතර ඉස්ලාම් ආගමික මතවාද පැතිරවීම සම්බන්ධයෙන් ලද තොරතුරක් සම්බන්ධයෙන් පොලිසියට කැදවා කට උත්තර සටහන් කර ගත් බවයි. ඒ් අතරතුර හොරොව්පතාන පොලිසියෙන් ඔවුන් අත් අඩංගුවට ගත් බැවින් කැබිතිගොල්ලෑව පොලිසිය සිදු කළ විමර්ශන කටයුතු නවතා දැමීමට සිදු වූ බවද ඔහු වැඩිදුරටත් ප්‍රකාශ කර සිටියේය.

අත්අඩංගුවට පත් පුද්ගලයින්ගේ සමාජ වටපිටාව:

 අත්අඩංගුවට පත් සේනුල් අබ්දිල් ඉර්ෆාන්  ඇල්ලවැව ග්‍රාමයේ පදිංචි අයෙකි.  ඔහුගේ  බිරිද  ෆාතිමා ශාහිදා පැවසුවේ කෝටි 100ක මුදලක් ගිණුම්ගත වීමේ චෝදනාව තම සැමියා වෙතද එල්ලව ඇති නමුත් ඔහු සතුව අවම වශයෙන් ඉතිරි කිරීමේ බැංකු ගිණුමක් හෝ නොමැති බවයි. “අපිට බැංකු ගිණුම් නැහැ. ලයිසන්, වාහන තියා අපිට ඉන්න තැනක්වත් නැහැ. අපි ජීවිතේ ගැටගහන්නෙ ‌ලොකු දුකක් විදලා. ඉතිං ‌කොහොමද ඒ් පත්තරේ අය කියන්නෙ අපිට ‌කෝටිි 100ක් තිබුණා කියලා? එදා පොලිසිය ඇවිත් ගෙදර ගොඩක් වෙලා සෝදිසි කළා. ඒත් සොයාගන්න කිසිවක් අපි ළග තිබුණෙ නැහැ. ඒ් ශාහිදාගේ හඩය.”

ඒක්දරු පියෙක් වන ඉර්ෆාන් පල්ලියක ගුරුවරයෙකු හෙවත් මවුලවිවරයෙක් වශයෙන් සේවය කර ඇති අතර  බිරිද ගෘහණියක් වශයෙන් කටයුතු කරයි. තමාටම කියා නිවසක් නැති ඉර්ෆාන් සිය බිරිද සහ දරුවා සමග දිවි ‌ගෙවන්නේ පුද්ගලයින් 15කින් සමන්විත පවුල් 5ක් වෙසෙන කුඩා නිවසකය.

දිනපතා පල්ලියේ ඉගැන්වීම් කටයුතු සදහා කිලෝමීටර් ‌දෙකක් ගෙවා පයින් ගමන් කරන ඉර්ෆාන් හට පාපැදියක් ගැනීමට හෝ වත්කමක් නොතිබූ බව ඉර්ෆාන්ගේ  පියා පැවසීය. මෙම අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසු තම ඇතැම් නෑ සියන් මෙන්ම ඇතැම් ගම් වැසියන් සිය පවුලට අයි.එස් පවුල යනුවෙන් වාග් ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට පෙළඹී ඇති අතර කෝටි 100ක් තිබේනම් ‌මෙලෙස දුප්පත්කමින් මිරිකෙමින් ජීවත් ‌වෙන්නේ මන්දැයි  විමසමින් ඔවුන් සිය පවුල දැඩි අපහසුතාවට පත් කරන බවද ඔහු  කදුලින් යුතුව පැවසීය.

අත්අඩංගුවට පත් තවත් අයෙක් වන ජැස්මින් ගුරුවරයෙකු වශයෙන් සේවය කළ ‌දෙදරු පියෙකි. ඔහුගේ බිරිදද  ගුරු වෘත්තියේ නියැලෙන අතර ප්‍රාථමික මට්ටමින් අඩක් ඉදි කළ නිවසක ඔවුහු වාසය කරති.   ජැස්මින් මෑතකදී රිය අනතුරකට මුහුණ දී ඇති අතර එයින් ඇති වූ ශාරීරික ආබාධ හේතුවෙන් ඔහු ශරීර කෘත්‍ය කිරීම සදහා  මහත් අපහසුතාවන්ට මුහුණ පාමින් සිට ඇත. නමුත් ඒ සදහා පහසුවක් සැලසිය හැකි කොමඩ් වර්ගයේ වැසිකිලියක අවශ්‍යතාව හෝ සම්පූර්ණ කර ගත නොහැකිව ඒ වෙනුවට පුටුවක් භාවිත කරමින් ඉතා දුෂ්කර ජීවිතයක් ගත කළ බව ඔහුගේ බිරිද පෙන්වා දුන්නාය.

ජැස්මින්ගේ බිරිද පාසල් සමිතියක් හරහා ණයක් ලබා ගැනීමට කටයුතු කර ඇති අතර ඇගේ වැටුපෙන් රු.20,000ක මුදලක් මාස් පතා ණය සදහා වෙන්වෙයි. පෙරදී සැමියාගේ වැටුපද ලැබුණු බැවින් සිය පවුල ජීවත් කරවීම එය ප්‍රමාණවත් වුවද දැන් ඔහුගේ රැකවරණය ද අහිමි යාමෙන් ඇය අසරණ තත්වයකට වැටී ඇති බව හෙළි කළාය.  දෙපාරක් ඇවිල්ල ඔවුන් සෝදිසි  කෙරුවා නමුත්  කිසිම දෙයක් අරන් ගියේ නැහැ.   කෝටි 100ක චෝදනාව සම්බන්ධයෙන් පුවත්පතේ පළව තිබුණද පොලිසියෙන් හෝ වෙනත් නීති අංශයකින් මේ වන තෙක් එවැනි චෝදනාවක් සිය සැමියාට එල්වී නොමැති බවද ඇය අනාවරණය කර සිටියාය.

අත් අඩංගුවට පත් මොහිදින් බාවා නවුෆර් හොරොව්පතාන ගම්මානයේ  උපාධිධාරී සංවර්ධන නිළධාරියෙකු වශයෙන් කටයුතු කළ  සිව් දරු පියෙකි. ඔහුගේ බිරිද රජයේ පාසලක ගුරුවරියක වශයෙන් කටයුතු කරයි. අත්අඩංගුවට ගත් දින ඔවුන්ගේ මුළු නිවසම පොලිසිය විසින් පරීක්ෂාවට ලක් කර ඇති අතර ඔහුට අයත් බැංකු පොත සහ විදේශ ගමන් බලපත්‍රයද පොලිස් භාරයට ගෙන ඇත.   මෙම අත්අඩංගුවට ගැනීමම පිටුපස දේශපාලන පලි ගැනීමක් ඇති බවට සැක පහළ කරන ඔහුගේ බිරිද මාධ්‍යවල පළ වූ චෝදනා  පිළිබද අදහස් දක්වමින් පෙන්වා දුන්නේ දැනට ඔවුන් ජීවත් වන අඩක් නිම කළ නිවසේ ඉදිරිපස කොටස තනා ගත්තේද අමානා බැංකුවෙන් ලබා ගත් නිවාස ණය මුදලකින් බවයි. තවත් වසර ගණනක් එම ණය මුදල ගෙවා දැමීමට නියමිව ඇති  බවද ‌ෙමේ වන විට ඒදිනෙදා වැඩපළවලට ද වූ ණය රැසක් ‌ගෙවා දැමීමට ඇති බවද ඇය වැඩිදුරටත් සදහන් කළාය. ” ඔින ‌කෙනෙකුට අපි ‌ෙදෙන්නගෙම ගිණුම් පරීක්ෂා කරලා බැලුවොත් ‌ෙපෙනෙයි අපේ මාසික වැටුප විතරයි අපේ ගිණුම්වවලට ඇවිත් තිබෙන්නෙ කියලා. පත්තරේ කියනවා වගේ ‌කෝටි 100ක් අපි ළග තිබුණනම් ‌මේ තරම් ණය ‌වෙලා දුක් විදින්නෙ ‌මොකටද. ”

 නවුෆර් සේවා ස්ථානයේ  කාර්ය මණ්ඩලය  මෙන්ම ගම්වැසියන් සමග ගෞරවනීයව කටයුතු කළ අයෙකු වූ අතර  අදාල පුවත්පතේ පළ වූ කෝටි 100 චෝදනාව නිසා කාර්්‍ය මණ්ඩල සාමාජිකයන් තුළ ඔහු කෙරහි පැවති විශ්වාසය ගිලිහී  ගොස් ඇති බව ඔහුගේ පවුලේ සාමාජිකයෝ පවසති. ඒසේම  ගම්මානයේ දිගුකාලීනව පැවති සිංහල මුස්ලිම් සම්බන්ධතා බිද වැටී එය සිය පවුලටම තදබල මානසික කම්පනයක්  වී ඇති බවද ඔහුගේ පවුලේ පිරිස් හෙළි කර සිටියහ.‍

 නූහුර්ගේ සකරියා  ඇල්ලවැව ග්‍රාමයෙන් අත්අඩංගුවට පත් තවත් අයෙකි. බඩ ඉරිගු වගාවෙන් ජීවිකාව ගෙන ගිය සකරියාද කලක් මවුලවිවරයෙකු වශයෙන් කටයුතු කර ඇත.  තිදරු පියෙක් වන  ඔහුගේ බිරිද ගෘහණියකි. ‌මේ පිළිබද හඩ අවධි කළ බිරිද    “අපිට වත්කමකට කියලා තියෙන්නේ මේ දරුවො ටිකයි ඉන්න ගෙදරයි විතරයි. සහරාන් කියලා කෙනෙක් ගැන දැන ගත්තෙත් අපි මේ සිද්ධියෙන් පස්සෙ. අපේ පවුල රැකුණෙ මහත්තයා ගොවිතැන් කරලා ගෙනාපු ආදායමෙන්.  දැන් එයා නැති නිසා අපි ගොඩක් අසරණ වෙලා ඉන්නෙ. ‌වේල් ගණන් බඩ ගින්නෙ ඉන්න ‌ෙවෙලාවලුත් තියනවා.  අහල පහල කවුරුහරි අපි ගැන අනුකම්පා කරලා දෙන දෙයක් කාලා තමයි දැන් අපි ජීවත් වෙන්නෙ. මේ පලාතට අලින්ගෙන් ගොඩක් කරදර වෙනවා.  අපි ජීවත් වෙන්නෙ දැන් හරි බයෙන්.”

කලිෆතුල්ලාද ඇල්ලවැව ග්‍රාමයෙන් අත්අඩංගුවට පත් පස්දරු පියෙකි. ඔහුගේ බිරිදගේ පියා කලිෆතුල්ලාගේ  දරුවන් වෙත දෑත් දිගු කරමින් පවසා සිටියේ  “ගමේ අය පත්තරේ ‌ගෙනත් ‌පෙන්වනකම් අපි ‌ෙකෝටි 100 කතාවක් දන්නෙ නෑ. මේ දරුවන්ගේ කන්වල තිබෙන තෝඩු දෙස හොදින් බලන්න. ඒවා රත්තරන් නෙවෙයි. රත්තරන් තෝඩු දෙකක්වත් එයාලට දෙන්නවත් අපට වත්කමක් නැහැ. මම මගේ දුවට දීලා තියන ඉඩමයි මේ ගෙදරයි දරුවො පස් දෙනයි තමයි අපට තියන එකම වත්කම. “

සාවද්‍ය පුවත පළ කළ පුවත්ප‌ත ‌‌පැවසූ ‌තොරතුරු 

මෙම සැකකරුවන් පස්දෙනා සතුව කෝටි 100ක් ගිණුම්ගතව තිබූ බවට වූ පුවත පළ කිරීමට පෙර  එහි නිරවද්‍යතාවය විශ්වසනීය සාක්ෂි හා මූලාශ්‍ර හරහා තහවුරු කර ගැනීමට කටයුතු කළාද යන්න අප එම පුවතපතේ ප්‍රධාන කර්තෘතුමන්ගෙන් හා පුවත වාර්තා කළ මාධ්‍යවේදීන් දෙදෙනාගෙන් විමසීමක් කළෙමු.  එහිදී ප්‍රධාන කර්තෘතුමා පවසා සිටියේ එවැනි විමර්ශනයක් කිරීමට කාලයක් ‌නොතිබූ බවත් ඒය සාවද්‍්‍ය පුවත් බවට හෙළි වීම පිළිබද තමා දැඩිව කණගාටු වන බවත්ය.

පුවත වාර්තා කළ කර්තෘ මණ්ඩල මාධ්‍යවේදිනිය අප හා පැවසුවේ පුවත නිවැරදි බවට තහවුරු කර ගැනීමට කටයුතු කළේද නැද්ද යන්න අප කරන විමසුමට කිසිදු පැහැදිලි කිරීමක් සිදු කිරීමට තමා බැදී නොසිටින අතර කෝටි 100ක් ගිණුම්ගත වීමේ තොරතුර තමාට පැවසුවේ හොරොව්පතාන පොලිසියෙන් නොවන බවය.

අනතුරුව අපි  එම පුවත වාර්තා කළ ප්‍රාදේශීය වාර්තාකරුවද සම්බන්ධ කර ගතිමු. ඔහු පැවසුවේ කිසිදු නීතිමය විමර්ශන වාර්තාවක් හෝ එම පස්දෙනාගේ බැංකු ගිණුම් වාර්තා හෝ අධ්‍යනය කිරීමට තමාට ඉඩ නොලැබුණු නමුත් තොරතුරු පැවසුවේ පොලිසිය බැවින් එය විශ්වසනීය මූලාශ්‍රයක් ලෙස සළකා  පුවත වාර්තා කළ බවය.

පුවත්පතට  ඡායාරූප ලබා දුන්නේ කවුද?

සැකකරුවන් පස් ‌දෙනා පිළිබද  අවසන් අධිකරණ තීන්දුව තවමත් ලබා දී නැත. ඒපමණක් ‌නොව අවම වශයෙන් නඩුවේ   නඩුවේ බී වාර්තාව හෝ නිකුත් වීමට පෙර ඔවුන්ගේ  පැහැදිලි පින්තූර පුවත සමග පළව තිබුණේ  සහරාන්ගේ කල්ලිය ලෙසින් හැදින් වූ සිරස්තලයක් ද යටතේය. තොරතුරුවල නිරවද්‍යතාව තහවුරු කර ගැනීමට උත්සහයක් නොකළ පසුබිමක් තුළ එවැනි සිරස්තලයක් යටතේ පින්තූර පළ වූයේ වාර්තාකරුවන්ගේ අනුදැනුම යටතේද යන්න අප කළ විමසීමේදී ප්‍රාදේශීය වාර්තාකරු අනාවරණය කර සිටියේ පොලිසියේ උසස් නිළධරයෙකු තමාට එම පින්තූර ලබා දුන් බවය.

ඒ අනුව අප හොරොව්පතාන පොලිසියෙන් කළ විමසුමකදී එහි ස්ථානාධිපති රොෂාන් සංජීව මහතා ප්‍රකාශ කර සිටියේ තමා කිසි විටෙකත් සැකකරුවන්ගේ ඡායාරූප මාධ්‍යට ලබා නොදුන් බවය. මෙම අත්අඩංගුවට ගැනීම සිදු වූ දින මාධ්‍යවේදීන් කිහිප දෙනෙකුම පොලිසියට පැමිණ සිටි අතර මෙම පින්තූර ඔවුන් විසින් ලබා ගන්නට ඇතැයි තමන් සිතන බවද වැඩිදුරටත් ප්‍රකාශ කළේය.

මෙම පින්තූර පහ දෙස බැලීමේදී පසක් වන සුවිශේෂ කරුණු කිහිපයක් ඇත. ප්‍රධානම කරුණනම් සැකකරුවන් පස් දෙනාම පින්තූරයට සිය මුහුණ  පැහැදිලිව පෙනෙන සේ සීරුවෙන් සිට කැමරාවට මුහුණ දී ඇති බවය. එනම් මෙම පින්තූර ඔවුන්ද දැනුවත්ව එකම ස්ථානයකදී ලබා ගත් ඒවා බවය.එසේම පින්තූර පහේම පසුබිම රතු පැහැති එකම ආකාරයකින් යුක්තය. ඒ් අනුව ඒ්වා සැකකරුවන්ට පිටුපා හෝ ඔවුන් නොදැනුවත්ව මාධ්‍යවේදීන් විසින් ලබා ගත් ඒ්වා නොවන බව පැහැදිලිය.

අත්අඩංගුවට පත් අයගේ සාමාජිකයන්ගේ පවුල්වල අයෙක් මෙම පින්තූර  හැදුනුම්තෙන්  ලබා ගත් ඒවා බව හදුනා ගැනීමට සමත් වූ අතර අතර  අත් අඩංගුවට ගන්නා විට හැද සිටි ඇදුම සහිත පින්තූරය  හදුනා ගැනීමට ද තවත් අයෙක් සමත් විය. එසේනම් මෙම පින්තූර අත්අඩංගුවට ගත් දිනම එකම ස්ථානයකදී ලබා ගත් පින්තූර බව ද පැහැදිලිය.

සැකකරුවන් වෙත එල්ල වී ඇති මූල්‍ය චෝදනා පිළිබද නීති වාර්තා ඇසුරින් හෙළි වූ තොරතුරු

මෙම අත්අඩංගුවට පත් සැකකරුවන් පස් දෙනා වෙත එල්ල වී ඇති මූල්‍ය චෝදනාවක් පිළිබද නඩුවේ බී වාර්තාවේ සදහන්ව ඇත. ඒ ආගමික ස්ථානයක් ඉදි කිරීමට ලද මුදල් ආධාරයක් වූ රුපියල් ලක්ෂ 25ක මුදලක් කේන්ද්‍ර කර ගනිමිනි. සැකකරුවන් 5 දෙනාටම එකී මූල්‍ය චෝදනාව එල්ල වී ඇති නමුදු ඔවුන් පස් දෙනාගේම බැංකු ගිණුම්වල එවැනි මුදලක් තිබූ බවට තවමත් හෙළිදරව් වී නොමැත. ඔවුන්  අතුරින්  එක් අයෙක් වන ලෙබ්බේ තම්බි ජෙස්මින් යන අයගේ ගිණුමට පමණක් 2013 වසරේ ජනවාරි මස සිට ඔක්තෝබර් මස දක්වා වාර කිහිපයකට එම ලක්ෂ 25ක මුදල් ලැබී ඇති බව බැංකු වාර්තා පෙන්වා දෙයි.

එකී මුදල ලැබී ඇති ආකාරය අනුව එය වරින් වර එනම් මාස 10 ක් තිස්සේ වාර 19කට ලැබුණු මුදල් බව පෙන්නුම් කරන අතර ඇතැම් වාරයන්වල රුපියල් 10,000ක් වැනි සුළු ප්‍රමාණයන්ද ගිණුමට බැර වී ඇත.   

මේ වන විට ජැස්මින්ට එම මුදල් ලබා දුන් තැනැත්තාා බවට සදහන් දෙහිවල කව්ඩාන පාරේ පදිංචි මොහොමඩ් සහීම් නසූර්දීන් නැමැත්තෙකු නීතිමය වාර්තාවක් ඉදිරිපත් කරමින් තමා ලබාදුන් මුදල් ප්‍රමාණයන් හා ඊට අදාල තොරතුරු රැසක් අනාවරණය කර ඇත. එහි සදහන් පරිදි 2005 වසරේ සිට 2015 දක්වා නසූර්දීන්  ටෙලිකොම් ඉන්ජිනේරුවරයෙකු වශයෙන් සවුදි අරාබියේ රැකියාවක නිරතව ඇති අතර මිය ගිය සිය පියාණන්ව සිහිවීම පිණීස 2013 වසරේදී  කැබිතිගොල්ලැව ප්‍රදේශයේ පෙර පාසලක් ඉදි කිරීමට ලක්ෂ 20ක මුදලක් ප්‍රදානය කර ඇත. එම මුදල් සම්බන්ධීකරණය කර ඇත්තේ මෙම සිද්ධීයේ අත්අඩංගුවට පත්ව සිටින සිය මිතුරෙකුවන ලෙබ්බේ තම්බි ජැස්මින් යන බවද වැඩිදුරටත් සදහන් කර ඇත. 

අත්අඩංගුවට පත් පස්දෙනා පමණක් මෙම සිදුවීමේ ඉලක්කයක් වූයේ කෙසේද?

 වැඩිදුර තොරතුරු ගවේශණයේදී ඇල්ලවැව ගම්මානයේ තක්වා මුස්ලිම් පල්ලියේ පූජකතුමන් වන ඉබ්රාහිම්  අබ්දුල් හාලික් විසින් සුවිශේෂ කරුණු කිහිපයක් අනාවරණය කරනු ලැබිණි.

 අත්ඩංගුවට පත් පිරිස හා ගමේම වෙනත් පිරිසක්  අතර  කලක් තිස්සේ විරසකයක් පැවතිණ. ඒ් මෙම දෙපිරිස අනුගමනය  කරන  ඉස්ලාමීය ආගමික මතවාද හා ඇදහීම් ක්‍රම වල පැවති සුළු වෙනස්කම්  සම්බන්ධයෙනි. බොහෝ කාලයක් දෙපිරිසම එකම පල්ලියක වැදුම් පිදුම් කළද මතවාදීමය විරසකය ක්‍රමයෙන් වැඩි විය. මේ වන විට අත්අඩංගු‌වේ සිටින පුද්ගලයන් ඇතුළු පිරිසක් එකල මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයේ නඩුවක් ගොනු කර ඇත්තේ මෙම මතවාදී ගැටුමට විසදුමක් සෙවීමටය.  ඒ  සදහා මුල් තැනගෙන කටයුතු කර  ඇත්තේ දැනට රිමාන්ඩ් බන්ධනාගාරගතව සිටින පුද්ගලයින් පස්දෙනාය. එම නඩුවේ අවසන් අධිකරණ තීන්දුව වී ඇත්තේ මතවාදීමය ගැටුම් හේතුවෙන් මෙම දෙපිරිසටම තවදුරටත් එකම පල්ලියක වැදුම් පිදුම් කළ නොහැකි බැවින් ගම තුළ ඔවුන්ටම වෙන්වූ ආගමික ස්ථාන ඉදි කළ යුතුය යන්නයි. එම නියෝගයෙන් අනතුරුව සාම්ප්‍රදායික ඉස්ලාම් පල්ලියට අමතරව  තවත් පල්ලියක් බිහි වූ අතර එය දෙපිරිස අතර විරසකය වඩාත් වර්ධනය කරන්නටද හේතුවක් වූ බව පූජකතුමා සහ ගම්වාසීහු අනාවරණය කර සිටියහ.

ඉකුත් අප්‍රේල් 27 වනදා සිදු වූ පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරයත් සමග  ත්‍රස්තවාදය පිළිබද භීතියෙන් රටම ඇවිළී ගිය අතර ආගමික මතවාද පැතිරීම සම්බන්ධව ආන්දෝලනාත්මක පුවත් නිතර ඇසෙන්ට විය.  ගමේ සාම්ප්‍රදායික ඉස්ලාම් මතධාරී  කණ්ඩායමක් එම සිදුවීම පුද්ගලික අමනාපකම් පිරිමසා ගැනීමේ අවියක් ලෙසින් භාවිතකර පොලිසියට සාවද්‍ය ‌තොරතුරු ලබා දී නොමග යැවීමෙන් මෙම අත්අඩංගුවට ගැනීම සිදු වී ඇති බව අත්අඩංගුවේ සිටින පුද්ගලයින් පස් ‌දෙනාගේ පවුල්වල සාමාජිකයන්‌ගේ දැඩි විශ්වාසයයි. 

තොරතුරු ලබා ගත් ප්‍රාථමික මූලාශ්‍ර

මෙම ගවේශණාත්මක වාර්තාව සැකසීමේදී අදාල පුවත්පතේ ප්‍රධාන කර්තෘතුමන්, පුවත වාර්තා කළ කර්තෘ මණ්ඩල මාධ්‍යවේදිනිය, ප්‍රදේශීය පුවත් වාර්තාකරු,  කැබිතිගොල්ලෑව පොලිස් ස්ථානාධිපතිතුමන්, හොරොව්පතාන පොලිසියේ ස්ථානාධිපතිතුමන්,  මෙම සිදුවීම සිදුවූ කාල වකවානුවේ උතුරුමැද වයඹ භාර නියෝජ්‍ය පොලිස්අධිකාරි වශයෙන් සේවය කළ ජගත් අබේසිරිවර්ධන මහතා, අත්අඩංගුවට පත් පාර්ශවයන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන්, ගම් වැසියන්, ගමේ පූජකවරයෙකු, විත්ති පාර්ශවය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින නීතිඥවරයෙකු යන  පාර්ශවයන් සම්බන්ධකොටගෙන ලබා ගත් තොරතුරු හා පැහැදිලිකිරීම් මෙන්ම නඩුවේ බී වාර්තාව සහ ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාෂයෙන් මෙම සිදුවීමට අදාලව නිකුත් කළ වාර්තා අධ්‍යනයට ලක් කරනු ලැබිණි.   (මෙම සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් නීති විමර්ශන කටයුතු තවදුරටත් සිදුවන අතර අප කරන  ගවේශණ කටයුතු ද අඛණ්ඩව කෙරෙමින් පවතියි) 

සේයාරූ සටහන්

1.සකරියාගේ බිරිද – මොහොමඩ් මහරූෆ් නසීභා

 2.ජැස්මින්ගේ නිවස

3.ජැස්මින් රිය අනතුරින් පසු උද්ගත වූ ශාරීරික අපහසුතා මග හරවා ගැනීමට ඇවසි වැසිකිලි පහසුකම් සපයා ගැනීමට වත්කමක් නොමැති වීම නිසා ඒ සදහා තාවකාලික විකල්ප යොදා ඇති අයුරු

4. ජැස්මින්ගේ බිරිද ජෙබා කයිරූල් හුදා

5. නවුෆර්ගේ බිරිද සිති අයිෂා

6. කලිෆතුල්ලාගේ බිරිද ෆාතිමා නසීභා 

7. ඉර්ෆාන් සිය පවුල සමග ජීවත්වන නිවස – මෙම නිවසේ පුද්ගලයින් 15කින් සමන්විත පවුල් 5ක් පදිංචිව සිටිති.

සෙසු ඡායාරූපවල දැක්වෙන්නේ සාවද්‍ තොරතුරු ඇතුළත් ප්‍රවෘත්තිය පළ කළ පුවත්පතේ පළ වූ අත්අඩංගුවට පත් සේනුල් අබ්දිල් ඉර්ෆාන් , ලේබ්බේ තම්බි ජැස්මින්, සේනුල් අබ්දින් කලිෆතුල්ලා , මොහිදින් බාවා නවුෆර් සහ  නුහුගේ සකරියා යන  පුද්ගලයින් පස් දෙනාගේ පින්තූර පෙළයි

By: Capt Elmo Jayawardena

I will make this article short, simply because what I am writing is extremely sad. 350 plus totally innocent people died on Easter Sunday morning due to random bomb explosions. 500 or more were maimed and are fighting for their lives in hospitals. The extremists who are responsible would have had their own reasons for creating this terrible tragedy. Everyone has reasons for everything they do: but does that give them the right to kill innocent people? They planned, they came, they bombed, and the ones who paid the price were people who had gone to church on this Black Easter to pray and those who sat at a table to enjoy a celebrative breakfast.

So we heard the sirens again of ambulances carrying the wounded screaming to reach hospitals. Shell-shocked by-standers in semi-zombi mode were talking in whispers, making attempts to figure out what had happened. A ghostly silence shrouded everyone and those who were old enough were dragged back to pre-Nandikadal days which we have almost forgotten in the last ten years. It is four days as I write since the first bomb went off in Katuwapitiya. The gloom has gathered around everyone. And it has spread across the island like a weed-clogged wave.  We do not know what happened except bombs killed people and we do not know why it happened. We also do not know what is going to happen. In some ways it is a deja wu of the days of our ethnic conflict. We fed on bitterness for three decades, the taste is well remembered and that is what is most frightening.

I paid my humble respects to a dear friend, Menik Suriyarachchi and her daughter 10 year-old Alex. They both died in the Negombo blast. I shook the husband Sudesh’s hand mumbling meaninglessly as I was totally incapable of any form of consolation with words. What can you tell a man who had lost both his worlds, the loving wife and a darling daughter?  Driving back from the wake I thought of my old basketball friend Remigius Perera of Shamrocks and Sri Lanka fame. He had gone to Kochchikade church for Easter mass. His final ‘time-out’ was called by a vicious suicide bomber who did not know him at all. Didn’t know Remigius was a simple tall man who played basketball. He didn’t have to die like this leaving a grieving family totally bewildered for the absolute waste of it all. That is what is so sad about this, everyone who died or got maimed had nothing to do with anything that is connected to this carnage.

Then came the aftermath and they started passing the political blame ball. It was embarrassing to watch them on television screens. I do not have any knowledge of security strategies and how they are implemented. But when a big-wig says we didn’t know this was so big, I wonder where he draws the death toll demarcation line of what is big and what is small?  Then the Island editorial states that a senior minister dropped a bombshell at a press conference. I too saw it on a broadcast of ‘Ada Derana.’ He categorically stated that some people were arrested as suspects of terror activities in January; places were mentioned and so were the bomb-making equipment they were caught with. A terrorist training camp was mentioned. According to his revelation a powerful politician used his influence and got one of the arrested freed who was subsequently identified as one of the Easter Sunday suicide bombers. Suspected terrorist, police arrest and then released through someone’s political clout. Where is the bombshell without a name? Who is this un-named Rumpelstiltskin? 359 innocent lives lost. Their devastated loved ones sure have a right to know.

By the 11^th of April it is said that there was a warning of a terror attack given by an intelligence arm of a friendly neighboring country. The warning was repeated and with some details and names and it was also mentioned that the probable date was Easter Sunday and the attack would be against catholic churches. The so-received information was printed and distributed to the relevant people in the helm of national security. It certainly would have gone to many a nook and corner so much so that an elderly gentleman on a hospital bed had warned his politician son to avoid going to church on Easter Sunday as there were stories going around of a possible bomb attack.

What is stranger than fiction is both the President and the Prime Minister very clearly stating on national television that they were not aware that there was such a warning.

The Minister who was warned by his father lying on a sick bed may not have gone to church. So would the masses that were killed had they known the possibility of this horrendous tragedy.

I know for sure there were 5 other people who didn’t know of this possible heinous crime. My friend Menik Suriyarachchi and her little darling daughter did not know. So was my basketball friend Remigius who had no idea of any planned bomb attack. That is 3 out of the 5 people who definitely were unaware. The balance two knowing would have made all the difference. Unfortunately, they happen to be the Captain and the Vice-Captain of our nation. What kind of a circus is our governing administration?   Who is responsible for this breakdown of vital communication? Will they ever be exposed and charged for their negligence? Or like so many other instances will all this end up under the proverbial carpet?

Looks like we are on track again to eat bitterness, as if 30 years weren’t enough.

That is the sum-total of this unbelievable chain of events. What I wrote here is what I gathered from the newspapers and from the television channels. Who knows what is true and what is not? As sad as this situation is what is infinitely sadder is the mockery I see at times in press conferences and the ones who make vain attempts grinning like clowns to pass the buck, whilst some others try to pick Brownie Points at the expense of a national tragedy. 359 innocent lives that were lost on Easter morning should not be pawned for political excuses or political gain.

Sadly, all that of course,  come straight from Diyawanna Oya.

BY: Capt Elmo Jayawardena

Elmojay1@gmail.com

Story & videography by Nirasha Piyawadani

ලොව පුරා සිය රස පතුරවමින් සිලෝන් ටී  පිපාසිත සිත් සුවපත් කළද ඒ රසය පිටුපස තිත්ත කතා බොහොමයක් නිර්මාණය වී ඇත. ඒ තේ වතු කම්කරුවන් දශක ගණනක් පුරා පීඩා විදින ගැටළු හේතුවෙනි.

එදා මෙදාතුර මෙරට අවම වරප්‍රසාද ලත් පන්තියක් ලෙසින් වතු කම්කරු ප්‍රජාව මුහුණ දෙන බරපතල අභියෝග අතර අද දුම් දමන මාතෘකාව වී ඇත්තේ වැටුප් ප්‍රශ්නය වුවද ඔවුන් මුහුණ දෙන එකම ගැටළුව එය පමණක් නොවේ. සනීපාරක්ෂාව, නිසි අධ්‍යාපනය, නිවාස හා විදුලි බලය යන පහසුකම් සෑහීමට පත් විය නොහැකි තත්වයක පැවතීම හා මන්ද පෝෂණයෙන් පෙලීම වැනි ගැටළු හේතුවෙනි.

ශ්‍රී ලංකා වෛද්‍ය පෝෂණ සංගමයේ වෛද්‍ය රේණුකා ජයතිස්ස මහත්මිය‍ වතු ප්‍රජාව ඉලක්ක කරගනිමින් පැවති පුහුණු වැඩමුළුවකදී මේ පිළිබද සිය අදහස් ප්‍රකාශ කළේ මෙලෙසිනි. “සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටක් ලෙස වසර ගණනාවක් ශ්‍රී ලංකාව සෞඛ්‍යමය වශයෙන් යහපත් ප්‍රතිඵල පෙන්නුම් කර තිබෙන නමුත් තවමත් විශේෂයෙන් වතු ප්‍රජාව තුළත් ඒ අවට ග්‍රාමීය ප්‍රදේශවලට මෙන්ම පාසල්වලටත්  මන්ද පෝෂණය බරපතල සෞඛ්‍ය ගැටළුවක් වී තිබෙනවා. රට තුළ සමස්ත පෝෂණ තත්වය සෑහීමට පත්විය හැකි මට්ටමකට රැගෙන ඒම සදහා ඉලක්කගත මැදිහත්වීමක් අවශ්‍යයි. ”

මෙරට වතු කම්කරු ප්‍රජාව ලක්ෂ 2ක් පමණ වෙති. ඔවුන්ගෙන් බොහොමයක් පිරිස් තවමත් දිවි ගෙවන්නේ අවම පහසුකම්වත් පූර්ණය නොකළ ලයින් කාමරවලය. වාර්තා වන අන්දමට වතුකර ජනතාවගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින වතු වෘත්තීය සමිති ගණන 90ක් පමණ වේ. නමුත් ක්‍රියාකාරීව කරලියට පැමිණ සිටින්නේ ප්‍රධාන වෘත්තීය සමිති කිහිපයක් පමණි. ලංකා ජාතික වතු කම්කරු සංගමය ඒ අතරින් නිතර අසන්නට ලැබෙන නම් දෙකකි.

කොතෙක් වෘත්තීය සමිති බිහි වුවද වතුකම්කරුවා මුහුණ දෙන ජනප්‍රිය නොවූ ගැටළු ගැන කතා බහට ලක් වෙන එකම වේදිකාවක්වත් නැති තරම්ය.

මීරීයබැද්ද ඛේදවාචකය

බදුල්ල දිස්ත්‍රික්කයට අයත් කොස්ලන්ද මීරිය බැද්ද ග්‍රාමය ද වතුකම්කරු ප්‍රජාව බහුලව වෙසෙන ප්‍රදේශයකි. 2014 වසරේ ඔක්තෝබර් මස 29වැනි දින සිදු වූ මීරිය බැද්ද නාය යාම මෙරට සිදු වූ දරුණුතම ස්වභාවික ව්‍යවසනයක්  වශයෙන් ඉතිහාසයට එක් වූයේ මිනිස් ජීවිත  37ක් බිලි ගිනිමිනි. ඉතිරි වූ පවුල් අතරින් පවුල් 112ක් මේ වන විටත් ආරක්ෂිත ප්‍රදේශවලින් නිවාස ලැබී නොමැතිව පීඩා විදිති.  ඔවුන්ගේ නිවාසවල නාය යාමට පෙර විදුලි බලය ලබාගෙන තිබුණද නාය යාමෙන් පසු මොවුන්ට වෙනත් ප්‍රදේශයකින් නිවාස ලබා දෙන බවත් එනිසා මෙම විදුලි බල සැපයුම් පද්ධති අනවශ්‍ය බවත් බවසමින් අදාල බලධාරීන් ඒවා ගලවා ඉවත් කරගෙන ගොස් ඇත.

නාය යාම සිදු වී වසර 4කටත් අධික කාලයක් ගත වී තිබුණ ද ඔවුනට නව නිවාස හෝ දැනට වෙසෙන පැරණි නිවාස සතුව තිබූ විදුලි බලය හෝ ලැබී නොමැත.

වතුකම්කරුවෙකුගේ දිනක වැටුප සහ නව සාමූහික ගිවිසුම

වතුකම්කරුවෙකුගේ දිනක වැටුප පෙරදී රු.500කි. ඊට අමතරව ඔවුන් සදහා වීශේෂ නිෂ්පාදන දීමනාව ලෙස රැපියල් 140ක් පැමිණීමේ දීමනාව ලෙස තවත් රුපියල් 60ක් ලබා දී තිබේ. මීට අමතරව කඩන තේ දළු කිලෝවක් සදහා රැග25ක දීමනාවක් ද ගෙවා ඇත. ඒ අනුව වතු කම්කරුවෙකුට මෙම නව ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට පෙර ද රු.730/-කට ආසන්න වැටුපක් හිමි වී ඇත. නමුත් නව සාමූහික ගිවිසුමට අනුව වතු කම්කරුවන් වෙත ගෙවූ රු.140ක සහ රු.60ක දීමනාව කප්පාදු කර ඇත බව නව සාමූහික ගිවිසුමට විරුද්ධව හඩ නගන වතු කම්කරුවෝ පවසති. මෙම සාමූහික ගිවිසුමට වතු වෘත්තීය සමුළුව අත්සන් තබා නොමැති ප්‍රධානම හේතුවද එයයි.

නව සාමූහික ගිවිසුම මගින් තේ දළු නෙලන කම්කරුවෙකු වැඩිපුර කඩන තේ කිලෝවක් සදහා ගෙවන රුපියල් 25ක මුදල රැපියල් 40 දක්වා වැඩි කිරීම වතු වෘත්තීය සමිති අනුමත කරති. නමුදු ප්‍රධාන තේ සමාගම්වල වර්තමානයේ තේ දලු හිග වීම සහ කාල ගුණික සාධක මත වසරේ සෑම දිනකම තේ දලු නෙලීමේ රාජකාරිය නොමැතිවීම යන කරුණු හේතුවෙන් දිනකට කඩන තේ දලු කිලෝ 18ක සීමාව පසු කිරීම ඉතා දුෂ්කර වී ඇත.

වතුකම්කරුවන්ගේ පාර්ශවගේ දුක් ගැනවිල්ල එසේ වන විට වතු හාම්පුතුන්ගේ පාර්ශවය පවසා සිටින්නේ වතු කම්කරුවන්ට දිනකට 1000ක් ගෙවීමට තරම් ආදායමක් වර්තමානයේ තමන්ට නොලැබෙන බවය. ඒ අතර ඇතැම් වතු හිමිකරුවන් වතු කම්කරුවෙකුගේ දිනෙක වැටුප රුපියල් 855ක් දක්වා වැඩි කර ඇති බව පවසති. ඔවුන් එය සිදු කර ඇත්තේ නව වැටුප් ඉහළ යාමට අදාලව සේවක අර්ථ සාධක සහ සේවක භාරකාර අරමුදල් සදහා වැටුපෙන් ඉවත් කෙරෙන රු.105ක මුදල රුපියල් 750ට එකතු කිරීමෙනි.

Lionel Bopage

I came to know of the late comrade Prins Gunasekara through the large amount of work he did in the social transformation that took place in 1956, while representing the Habaraduwa electorate in the Galle district. He was a joint-secretary of the Mahajana Eksath Peramuna (MEP) established in 1956 and was a contemporary and a follower of Mr SWRD Bandaranaike and comrade Philip Gunawardena. In the General Elections of March 1960, he contested and won the Habaraduwa electorate from the MEP ticket with a small majority of around 100 votes but was defeated at the General Elections of July 1960. Again, he contested and won the 1965 General Elections as an independent leftist candidate with a majority of about a hundred votes. He contested and won the General Elections of 1970 handsomely under the United Front led by the Sri Lanka Freedom Party. His political determination at these elections was a source of satisfaction to us even when we were younger. Nevertheless, my view is that the ideology he held could be branded as an admixture of left-wing progressive and Sinhala nationalist ideas.

His attitude towards the thousands of youth who took part in the Uprising of April 1971 was quite different to the attitude most of the members displayed at the time, who appeared to be leftists in the Parliament. The attitude comrade Prins displayed towards our group including comrade Rohana Wijeweera, who took a stand against the then government during the “Main Trial” filed in the Criminal Justice Commission had irritated Mrs Sirima Bandaranaike as well as many leftist leaders who were in the ruling coalition. The “Main Trial” was prosecuted by the Attorney General Victor Tennakoon, the Deputy Solicitor General Percy Colin Thomé, Advocate Ranjith Abeysuriya, the current Minister of External Affairs and Attorney at law Tilak Marapana and Attorney-at-law Sarath N. Silva, who later became an infamous Chief Justice.

Comrade Prins Gunasekara being an Advocate, was prominent among the group of lawyers, who came forward to challenge the legality of the Criminal Justice Commission, when the government of the day filed charges against 41 people for conspiring to wage, waging and/or abetting to wage war against the Queen and conspiring to overawe by means of criminal force the Government of Ceylon. He was also prominent among the group of lawyers who stood up and walked out protesting against the unusual procedure of the Commission which was following the instructions of Mr Felix Dias Bandaranaike, the Minister of Justice at that time. The Chair of the Criminal Justice Commission, Chief Justice H N Fernando banned from appearing in the Commission any of the lawyers who had walked out in protest.

Even within certain groups who were in government, especially within the Communist Party of Sri Lanka (Moscow wing), there had arisen a tense situation over the arbitrary moves that would have been taken under the Criminal Justice Commissions Act. The Communist Party and the Lanka Sama Samaja Party could not control the issues that were rising from among their young party members. They did not support the JVP but were terrified of the Criminal Justice Commissions Act and the government getting enhanced judicial powers under the state of emergency.

Comrades such as the General Secretary of the Ceylon Mercantile Union, Advocate Bala Tampoe and Prins Gunasekara and other independent groups were disclosing information to the rest of the world about the cruel state repression. Comrade Prins had brought Lord Avebury of the Amnesty International, a high-ranking human rights activist and a member of the British Parliament for a tour in Ceylon. They accompanied by Comrade Bala Tampoe had been collecting information by visiting various areas that had been subject to destruction due to state repression. The real nature of the state repression led by the United Front regime began to be internationally revealed. Especially incidents like comrade Premawathie Manamperi, being paraded naked on the street and then shot and killed in Kataragama, came to the attention of foreign media.

Before his departure from the island, Lord Avebury and comrade Prins were to meet comrade Rohana at Welikada Prison. When they were ready to enter through the gates of the prison, they were prevented from doing so. Orders had come from the then Permanent Secretary to the Ministry of Justice, Mr Nihal Jayawickrama following the instructions he received from the then Minister of Justice Mr Felix Dias Bandaranaike. The then Commissioner of Prisons Mr J P Delgoda prohibited comrade Prins and Lord Avebury from entering the prison premises. Even during the seventies, not allowing comrade Prins, who was then a Member of Parliament, to enter prison premises displayed the autocratic nature of the then government. Such was the commitment and determination of comrade Prins Gunasekara for protecting human rights against the autocracy.

Comrade Prins, who left parliamentary politics in 1977, fearlessly confronted the social and national issues. Having been released due to the repealing of the Criminal Justice Commissions Act around 1978, comrade Rohana and I had the opportunity of meeting with Lord Avebury at the home of comrade Prins in Colombo. We also had the opportunity through comrade Prins, of having discussions at his home, with Professor Venerable Walpola Rahula Thero, at the time a lecturer at the Vidyalankara University. Ven Walpola Rahula Thero was also closely associated with Lord Avebury.

The “Gini Pupura” (Spark) group in London established connections with the Janatha Vimukthi Peramuna in the early seventies through the campaign to free political prisoners that had been launched during that time. It has been comrade Prins who had arranged for comrades Acha de Lanerolle and C I Fernando of the “Gini Pupura” group to establish connections with comrade Alwis, who had been active in the trade union of the Railway Yard in Ratmalana. When I was carrying out political work for the JVP in Galle District and when contesting for the Galle District Development Council, comrade Prins Gunasekara allowed me the opportunity to continue my work while staying at his parental house in Kataluwa. During the Presidential Election campaign in 1982, he voluntarily allowed his house in Colombo to be used as the main office of the JVP’s presidential election campaign.

The only national referendum held so far in Sri Lanka, known as the “Lamp -Pot Play”, was held in the latter part of 1982. The referendum was held to extend the parliamentary term by another six years. At this referendum we, together with all other opposition parties campaigned against the extension of parliamentary term. While government supporters vehemently violated the election laws with the mediation of President J R Jayewardene, our request to the Elections Commissioner and the Police to prevent such illegal election activities received no response. Nevertheless, the law against the opposition was implemented to the letter. Due to opposition to this referendum, the office of the “Aththa” newspaper of the Communist Party of Sri Lanka was sealed and some of the leaders of the SLFP including comrade Vijaya Kumaratunga were arrested on the pretext of preparing for a ‘Naxalite plot’. Documents were also seized from the party offices that had been broken into.

According to the results of the referendum held under the use of massive thuggery and illegal state power and resources, the lamp had received more than three million valid votes. Accordingly, the term of office of the Parliament was extended to August 1989. Since the government of Mrs. Sirima Bandaranaike had worked to extend the parliament in 1975 by another two years, some members of the opposition parties were ambiguous and seemed unable to oppose the results of this referendum.

It was only the JVP that came forward to challenge the results of the referendum through a motion submitted to the Supreme Court. It was led by Comrade Rohana. Advocate comrade Prins Gunasekara and former Minister of Justice Felix Dias Bandaranaike appeared for the petitioners in this case. This had become a serious headache to President J R Jayewardene. The JVP had in its possession evidence of election fraud and corruption. The report the then Commissioner of Elections, Chandananda de Silva had released around 1988 also appeared to confirm that there had been undue pressure brought on achieving the outcome of the referendum.

Overcoming this legal challenge was not an easy task for the then President and the government. It was during this time, the Black July pogrom was launched against Tamil people in the South in mid July 1983. An army attack killed a group of LTTE members and in revenge the LTTE had launched a retaliatory attack on July 23. Thirteen soldiers were killed as a result. On the instructions of the President, the then Army Commander Lieutenant General Tissa Weeratunga had arranged the burial services of the dead soldiers to be conducted on July 24, at the Borella Cemetery.

The attack led by some of those gathered at Kanaththa that day on Tamil shops in the Borella town and the Tamil houses in the vicinity was like a signal to the groups that had been armed to destroy the Tamils and their properties throughout the country. Almost in every town, government politicians had planned and launched these attacks. Some leaders associated with the Jathika Sevaka Sangamaya (JSS), some government members of parliament and some thugs associated with the government had led these attacks in public with electoral register in hand to look for the properties owned by Tamil nationals.

The government allowed the attacks to go on for two days and then curfew was imposed on July 26. The President addressed the people on July 28. Similarly, organized Tamil groups had attacked the Sinhalese people living in the North and East. By July 31 by an extraordinary gazette notification the Communist Party of Sri Lanka, the Nava Sama Samaja Party and the Janatha Vimukthi Peramuna were banned. The President declared that those parties were proscribed because of the reports he received that the attacks launched against the Tamil people were an anti-government conspiracy of the extremist Leftist leaders.

This is how the basis of the massive state repression that ran till 1988-89 was set. Using these incidents as a pretext, the JVP was banned also with an aim of escaping the defeat that the state was destined to due to the petition submitted to the Supreme Court challenging the results of the referendum. Comrade Rohana Wijeweera went underground. Due to the ideological differences and ideological clashes developed with the party leadership, by that time I had already decided to leave the party. I also did not agree with comrade Rohana’s decision to go underground at that particular moment.

During the 1983 Black July, about 17 activists of the JVP, including myself were detained under the emergency regulations at the fourth floor of the Criminal Investigation Department. Comrade Prins Gunasekara was also one of those detained. Every month, we should have been given a signed copy of the order the Secretary to the Ministry of Defence issued to hold us in detention. Though we received this for the first two months, later on we did not receive any signed notifications.

Comrade Prins Gunasekara suggested that to protest this illegal action by the government, we should leave the cells we had been detained in and walk out of the building of the Criminal Investigation Department. While most of us agreed with this suggestion, some of us felt that we could be assassinated on the tried and true pretext that we have been trying to escape from the CID. Most of us including me and comrade Prins were of the view that they could kill us if they need to even while we are in detention, but we should take the risk and carry out our protest.

One morning when ASP Punya de Silva was present at the first floor, Comrade Prins Gunasekara and I went to him and told him that the CID had no right to detain us because we have not been given an order signed by the Secretary to the Ministry of Defence to be detained. We left the door to exit the section we had been detained in and with the rest we walked onto the corridor. When we approached the staircase to the ground floor, Sub Inspector of Police, Mr Chandra Wakishta arrived via the lift from the upper floor, showed us the documents with the seal of the Secretary to the Ministry of Defence and pointed out that we have been detained legally and if we walk out of the building, force will have to be used against us. As such, we had to go back to the cells. Due to a Habeas Corpus petition my wife comrade Chitra had filed before the Courts and with the help of President’s Counsel Nimal Senanayake, we were released without any charges.

Though comrade Prins continued to act against the government after being released from detention, comrade Prins acted in agreement with the nationalistic position the JVP followed. The country was in a highly vulnerable situation in the face of the armed and terror activities between the nationalist separatist struggle of the north, the nationalist patriotic armed movement of the south and the military forces of the state. Many activists and lawyers who staunchly worked for defending human rights were mysteriously assassinated. Faced with all these challenges, comrade Prins continued to fight for basic human rights. The state security forces used para-military death squads under diverse names such as PRA, Green Tigers, Black Cats. They assassinated thousands of youth. Meanwhile the JVP’s patriotic armed movement targeted and assassinated political leaders, activists and the civilians who did not implement their orders.

The killing of comrade Kanchana Abeypala, his elder sister’s son, was the last straw. Disappearances as well as mysterious killings had become a daily occurrence. In the face of intensive state violence and the armed struggle launched by the JVP, comrade Prins had to leave the country in 1989 and to seek and obtain political asylum to save himself and his family. Mr Felix Dias Bandaranaike too had gone abroad temporarily. The petition filed by the JVP in the Supreme Court challenging the referendum result was dismissed under the pretext that no one was present in courts on behalf of the petitioners of the case.

In the latter period of 1989, we were forced to leave the country as a result of death threats targeting me and other members of my family. While in Australia, I came to understand that comrade Prins Gunasekara together with Lord Avebury had continued his activities in defence of human rights. Sadly, my efforts to rekindle a relationship with him did not materialise. It may be because that the political road he had chosen to thread on would not have been compatible with the political ideas I hold.

Nevertheless, I cannot but salute comrade Prins, who was always a peerless and fearless humanitarian. Despite the political differences I do not have any diminution in the respect and the loyalty I have always held towards comrade Prins Gunasekara, who devoted his entire life to defending democratic rights.

In conclusion, my family and I would like to express our deepest sympathy to his dear wife and children and friends in their time of grief.

Recollecting the unforgettable memories, we salute you comrade Prins Gunasekara – a giant and exemplar of human rights.

Your contributions to the society will be solely missed.

Lionel, Chitra and the rest of the Bopage Family

Melbourne, Australia

1 January 2019

ගීතය  වූ කලී ලොවක්  නැලවිය හැකිත් සැනසිය හැකිත් ලොව ජනිත වූ විශ්වීය  භාෂාවක්  ලෙස මා හැදින් වුව හොත් නිවැරදිය. ලොව තුල වන්නා වූ දුක  සුසුම එකට කැටි කොට ගත් හදවතේ සියුම්  තැන්  ස්පර්ශ කල හැකි යමක් වේද ඒ ගීතය යී.

      ගීතය වූ  කලී හුදු වචන කීපයක  එකතුවක්  පමණක්   නොව .අරුතක්  රසයත්  එකට කැට් වූ තැන ගීතය නීර්මාණය  වේ. නමුත්  වර්තමානය  වන විට  මෙය අරුතක්  නොමැති වූ  හිස් වචන  මාලාවක්  මෙන්ම  ඝෝෂාකාරී  ශබ්දයන්  ගේ  එකතුවක් වී ඇති බව නොරහසකි . මේ ලිපිය අරමුණ  අවරට යන ගීත කලාව  නිසී  මගට ගැනිමයි.

              එදා  මෙදා  තුර  ගිත කලා  සාහිත්‍ය   දෙස හැරි බලන කල  ඇතැම් ව්ද්වතුන්ට  පවා  හදූනා ගත  නොහැකි වන අයුරකින්  ගීතය  වෙනසකට භාජනය  ව් හමාරය . මේ  වෙනසට හේතුව මක් නිසාදයත්ද  ඔවුන්  ට වත්  හදුනා ගත නොහැක්කක්  බවට පත්ව හමාරය.

                                               අප රට තුල  ගත් කල  ආර්ථික  රටාවේ වෙනස්  ව්මත් සමග  එහි බලපෑම ආර්ථික , දේශපාලන ,සංස්කෘතික ,සමාජීය  ලෙස   වෙසකට ලක්  වූ බවක්  අප සියල්ල   දන්නා යමකී. මුල් කාලය තුල නොදියුණු  මට්ටමක පැවතුන අතර  එහි දී  නිර්මාණය  වූ  ගීතයන්  ජනයාගේ   හදවතට කතා කරම්න් කණට මිහිරක් එකාසූ කරන්නට   මෙන්ම සමාජයට යම් හෝ ලෙසකින්   යමක් කියා දීමට ගත් උත්සාහය     අපමණය .

                   ආදරය , විරහව , යන වදන් වලට උන්   එදා  ඒ දුන්නා වූ සුන්දරත්වය  වර්තමානයේ    නොලැබී යන්නට තරමටම    ගීත කලාවෙන්    ජනයාගේ  ඈත් වීම  හේතු වුණි දැයි  ව්මසිමට   ගත යුත්තකි .

            කෙමින් කෙමින්   ඉදිරියට  ඇදෙන   සංස්කෘතික  රටාවක් තුල  මෙතෙක් රැක ගෙන ආ හරයන්  යටපත්  කරම්න් කනපිට   පෙරලීම   ප්‍රභල   මතයක් වී හමාරය . ඒ මක් නිසාදයත්ද   වර්තමාන පරපුරට   උවමනාව වී ඇත්තේ   රසයක් සැපයීම  වත් අරුතක්  සැපයීම  වත් නොව  කාමුක ලිංගික  හැගිම්   උද්දීපනය  කරමින්     පෙර කල විග්‍රයනට වෙනස්ම අරුතක් ලබා දීමටය.

                  මීලඟ ට  පැනනඟින්නේ   අප මෙය කෙසේ නවතාලිය  හැකිද යන්නය.   ඒ අනුව මිනිසා    නම් යමක්   හොද නරක වෙන කොට   වැරදි  තැන් නිවැරදි කල හැකි නුවණක්  ඇති සත්වයෙ කි. එසේ නම්  ඔහුට හැකියාවක්  පවති   ගීතයක් රස විදීමටත්   මේ කතා බහ කරන වෙනස  හදුනා ගැනිමටත් . නමුත්  වර්තමානය  වන විට  වී  ඇත්තේ  මීට එහා ගිය   දෙයක්‍ ය.  එදා    මිනිසා  ට  තිබුණු   නිදහස  වර්තමානය  යේ දී .මුදල නම්  ප්‍රභල  අවිය හමුවේ  යන්ත්‍රයක්  වී හමාරය . කාර්යයබහුලත්වය හමුවේ    ගීතයක් රස වීදිනවාට වඩා  තම හිතවතුන් හා සතුටු  සාමිචියේ  යෙදිමට තරම් වත්  කාලයක් නොමැතිව  ගොස් හමාරය. මෙසේ  ජනයාගේ  ඈත් විම හේතුවෙන්   ගීත කලවට වී ඇති පරිහානිය  අපමණය  .

             මිනිසුන්  වන අප යන්ත්‍රයක්  නොවන  බව අප හොදිනම දනිමු. යන්ත්‍රයක්  වුවද   මදක් හෝ  විවේකයක්  අවශ්‍ය   වන බවත් අප  දනිමු. අප විය යුත්තේ  හිතක්    හැගිම් ,දැනිම් ,ව්දිම් නොමැති යන්ත්‍රයක්  නොව . සංවේදී  මිනිසෙකු ය.

           මේ කලාවන් දෙකම අගයන කලාකරුවෙකු බිහි වුව හොත්  ඔහුට හෝ ඇයට නැගෙනා ප්‍රශ්නාර්ථයක්  වන්නේ මෙවන් වූ    වටපිටාව ක් තුල තම හැකියාවන්  එලිදැකිය .හැකිද යන්නය .  ඒ   ප්‍රශ්නයට  පිලිතුර මේ ලිපිය මගින් මෙතෙක්  කතා කලෙමු.   එනම්   එයට දිය හැකි හොදම පිළිතුර   නම්   මිනිසාගේ කාර්යයබහුලත්ව  මදක් දුරු කර  නිදහස් මනසින් යමක්  රසවත්ව  විදිමට හැකිනම්     ගීත කලාවත් රැකෙනු ඇත. එමෙන්ම  තව තවත්  වැදගත් වු කලා නිර්මාණය න්  බිහිවීම  හා  කලාවේ ප්‍රගමනය   නොනවත්වා  සිදුවනු ඇතැයි  මගේ  අදහසයි.

By: Arosh Bandara

By Mahela Gamage –

I was going home after work when a friend messaged me with Sirisena’s latest statement.

Having read the caption, I read and rewatched it. The caption hadn’t prepared me enough me for what I had just watched. I’m not going to go into detail or dwell into what was said because all of us would have seen it multiple times by now.

Let me first reiterate that this is not a statement supporting Ranil Wickremesinghe. I’m no fan of him. Neither am I a fan of Mahinda Rajapaksa or you, Mr. President. I’m fed up of the political system that is easily bought and sold to the highest bidder these days.

Back to you Mr. President. You could have attacked Ranil W on his policy decisions or his inaction during his tenure. But no, Mr. President, the almighty protector of this nation’s culture of two thousand and five hundred years decided to stoop lower when we thought you couldn’t go any lower. You decided to call Ranil a සමනළයා, a derogatory term to address someone who’s gay. You referred to Ranil and his gang as his සමනළ කල්ලිය, a swarm of butterflies, because when you have ways to demean people why not use all of what’s possible casting civility aside.

Our culture is supposed to be one of tolerance not one of intolerance and ridicule.

Words have consequences Mr. President, people in this country voted for you to protect the rights of every citizen. Not just a certain group of people. But let me reiterate, every citizen. I didn’t vote for you because I was too young to have voted for you when the presidential election was held but if my memory proves right you were elected on a mandate to safeguard the rights of EVERY citizen. But no, you decided to go and bash a whole group of individuals because of a grudge you hold against a previous political bedfellow of yours. It’s sad to see a President that should represent every one of the country’s citizens sink this low.

I’m young. Yes. But I’ve gone through the bullying. The teasing. The endless nights crying and cutting myself because I hated myself, because of statements and ridicule that the society in general directed at me. I’m a “grown-up” now and a proud, strong butterfly. But let’s remember that there are other young people, much younger than me who’ll look at your comments and the people cheering you on and egging your statements on. Drawing pleasure from your ridicule of the perceived sexuality of RW and his advisors and ministers in his inner circle.

The very act of ridiculing someone based on their sexuality is downright appalling to say the least. We need to make Sri Lanka safe for everyone. That’s how we grow. Stronger. Together.

But your words today will have proven to the younger generation that Sri Lanka isn’t open to accept them. That their own President sees them as inferior. And their sexuality as a detriment to hold positions of power. Lest we forget Alan Turing, Tim Cook, Ellen De Geners, Leo Varadkar, Arthur C. Clarke, all butterflies, සමනළයො in your words Mr. President, all exemplary individuals in their own right, trailblazers for young LGBT+ people around the world. It’s sad that young people here will always have to look outside for inspiration because it doesn’t look like anytime soon that they will be able to fly freely, true to their self. Certainly not with a President who ridicules them for who they are.

God knows when we’ll be able to tell our kids that they will be loved no matter what and to be who they are. The previous government wasn’t any better for LGBT+ individuals. They didn’t actively engage in bettering their social stance but at least they didn’t use the LGBT+ community as a punchline to jokes in front of the whole nation.

Thank you Mr. President for your remarks for it’ll only make me stronger.

To fellow young LGBT individuals, don’t let this affect your perception of yourself. You are as valid as any other human being capable of achieving everything you dream for yourself. Don’t let words stop you in your tracks. Always keep marching forward. That’s how we’ll all become stronger.

*Mahela is a volunteer at Hashtag Generation and a young advocate for sexual and reproductive health and rights for all

නවතින්න අද මෙහේ

ඉරට ඇයි බය මෙහෙම

‘කීදෙනෙක් එනවාද යනවාද’

ඒත් බුදු මහත්තයො

මට මෙහෙම හිතිලා නෑ කිසිදිනේ..

දෙනවා ඔය යතුර මෙහෙ

එළිවෙලා හොඳටෝම

කවුරුවත් දැක්කොතින්

හැමදේම කපෝතියි ගෑණියේ..

ගල් හිතක් විවර කල

යතුර ඔය හදවතයි

එකම එක මොහොත මේ

යන්න දෙන්නේ කෝම මා ඉතින්..

මෙන්න පඩි පැකට්ටුව

අරන් දොර අරින්නකො

වෙනදාට නයිට් කර

මේ වෙද්දි ගෙදර මං දෙවියනේ..

සල්ලි මට වැඩක් නෑ

හැමෝගෙම අතින් දෙන

ආදරේ දෙන්න මට

කවුරුවත් නොදුන් දෙය කිසිදිනේ..

අමතකද ගෑණියේ

දරුවො දෙන්නා මගේ

එයත් දැන් බලන් ඇති

පිස්සු හැදිලද තමුසෙ කියවන්නෙ..

මටත් දරුවෙක් ඕන

ලග ඉන්න නලවන්න

ඔයාගෙම ඇස් තියෙන

අබිරහස් තාත්තෙක් හරි ඉන්න..

-තරුෂි නවංජනා

ගමෙන් නගරයට සංක්‍රමණය වූ රැකියා වියුක්තියෙන් පීඩිත තාරුණ්‍යයේ පුරුෂයාගේ ඛේදවාචකය ඉක්මවූ ඛේදවාචකයට මුහුණ පා සිටින්නේ තරුණියයි. ආර්ථික වශයෙන් දිළිඳු ඒකාකාරී ජීවිතයක් ගතකරන ඔවුනට අවශ්‍යව ඇත්තේ පලා යාමටයි.. හොඳම තැනක් සොයාගෙන පලායාමටයි.. ගමෙන් නඟරයට ගොස් නඟරයෙන් වෙනත් රටකට පලා යාමටයි.. ඒ අතරිනුත් වැඩිපුරම මුදල් සෙවිය හැකි හොඳම රටකට පලා යාමටයි… මෙහි කතා නායකයා වන සසිතගේ පෙම්වතිය විටෙක පවසන්නේ “ ලංකාවෙන් එහා ඉන්දියාව හරි කමක් නෑ” යනුවෙනි. මිනිස්සුන්ට ඒ තරමට ලංකාවේ ගතකරන ජීවිතය එපා වෙලාද? එසේ නම් එයට හේතු කවරේද? අධිපරිභෝජනවාදී උන්මත්තක මානසිකත්වයෙන් ඔවුන් වඩාත් සැපවත් ජීවිතයක් සොයති.. ඒත් එය ඊනියා සැපකි..බහුභාණ්ඩික අර්ථවිරහිත සැපකි….නමුත් යුරෝපය, ඇමරිකාව, ඕස්ට්‍රේලියාව, ජපානය වගේ ශක්තිමත් ආර්ථිකයක් සහිත රටවලට පැනගත් ලාංකිකයන් තමන් සැපවත් ජීවිතයක් ගතකරන බව ලෝකය ඉදිරියේ ප්‍රදර්ශනය කරති.. තමන් පිළිබඳ ලෝකයා සිතන විදිහ ඔවුන්ට ඇති එකම සැපයි..

සන්නිවේදන තාක්ෂණික විප්ලවය දුර සිටින සමීපතමයින් දෑස් මානයට ගෙන්වයි.. Skype සංවාද මඟින් ලිංගික ආශාවන් සංතෘප්ත කර ගැනීමට බොහෝ දෙනා පෙළඹෙයි. බහුචිතවාදියා හි සසිත තම අරමුණ සමර්ථ කර ගැනීමේදී ඉත්තන් ලෙස යොදා ගන්නේ ගැහැණුන්ය.. ඔහු ගැහැණුන් තිදෙනෙකු තමන් ඔවුන් හා විවාහ වන බවට අඟවා රවටයි.. තවත් ස්ත්‍රීන් තිදෙනෙකු සමඟ ලිංගික සබඳතා සහිත ඇසුරු පවත්වයි.  ඒ ඔවුන් ලවා තම කාර්ය ඉටු කර ගැනීම සදහාය..

අන්තර්ජාලය හරහා භාණ්ඩ බෙදා හරින ආයතනයක බෙදා හරින්නෙක් ලෙස සේවය කරන සසිත ගැහැණුන් ආශ්‍රය කරන්නේ තම මූලික අභිප්‍රාය වන පිට රට සිහිනය සැබෑ කරගැනීමට, එම කාන්තාවන්ගෙන් ත්‍යාග ලෙස ද්‍රව්‍යමය වාසි ලබා ගැනීම, ලිංගික ආශාවන් මුදුන් පමුණුවා ගැනීම යන නරුම මානසිකත්වයෙනි. සසිත කාංචනාව අශ්‍රය කරන්නේද ඈ හා විවාහ වීමට නොවේ..ඔහු ආශ්‍රය කළ කාන්තාවන්ගෙන් තම පිටරට යාමේ අරමුණ සාක්ෂාත් කර ගැනීමට සහයෝගයක් නොමැතිව අශ්‍රය කළ එකම තැනැත්තිය කාංචනාය..පෙම්වතියගේ කාර්ය ඉටුකරගැනීම සඳහා ඔහු කාංචනා ඇසුරු කළා විනා ඇයව බිරිඳ කරගැනීමේ වුවමනාවක් ඔහුට නැත.

සසිත ආශ්‍රය කරන ස්ත්‍රීන් අතරින් මැදි වියේ සිටින කාන්තාවකි.. ඇගේ සහෝදරයා පිටරට පදිංචිකරුවෙක් වන ඇතර ඇය සුවිසල් නිවසක හුදකලාව පසුවෙයි. සිනමා කෘතියේ ඇය සම්බන්ධ දර්ශනයන්හි ඇය නිතර නරඹන රූපවාහිනි වැඩසටහන් වනුනේ ආගමික වැඩසටහන් හා ජ්‍යෙතිෂ්‍ය වැඩසටහන්ය. ධනපති නිවසක උඩුමහලට වී හුදකලා ජීවිතයක් ගත කරන ඒ අවිවාහක කාන්තාව හුදු සංස්කෘතික සාදාචාරාත්මක බැමිවලින් බැඳී සිටින්නියකි.

සසිතගේ මැදපෙරදිග පෙම්වතියන් දෙදෙනාට අවශ්‍යව ඇත්තේ සුදුසු ජීවණ සහකාරයෙකු සොයාගැනීමටයි. ‘අපි බඳිමු’ යන්න ඔවුන් දෙදෙනා නිරන්තරයෙන් පවසන්නේ එබැවිනි. සසිතගේ තවත් එක් පෙම්වතියක්  (සමනලී ෆොන්සේකා පණ පොවණ චරිතය) සසිතගෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ තම පාලුවට හා තනියට විසඳුමකි. සසිත ඇගේ පිටරට සිටින සැමියාගෙන් ඇය ලවා උදව් ලබා ගැනීමේ අරමුණෙන් ඇයව ආශ්‍රය කරයි. බිරිඳ හා දරුවන් නිවසේ රඳවා විදේශ ගතවන සැමියන් සහිත කුටුම්බයන් සේම බිරිඳ සැමියාගෙන් වෙන්ව මැදපෙරදිග රටවල් කරා යන තත්වය ලංකාවේ නොඅඩුව සිදු වෙයි. එම ඕනෑම පවුලකට මෙවැනි තත්වයක් උදාවිය හැකිය. මෙහිදී සැමියා සයුරෙන් එතෙර දුර බැහැර විසීම තුළ ගැහැණියට ආරක්ෂාව සම්බන්ධව ද ගැටලුවක් මතුවෙයි. එහිදී සසිත වැනි තරුණයෙක් ලං කොට තබා ගැනීම යෙහෙකැයි එම තරුණිය සිතන්නට ඇති.

සසිත තම නියම පෙම්වතිය බව හඟවන කාංචනාට සිසිතගේ වෙනත් සබඳතාවක් පිළිබඳ ඉඟිවැටීම නිසා ඔහුගෙන් ඈත්වීමට සිදුවෙයි. ඔහු නැවත ඈ කරා පැමිණුන අවස්ථාවේ , “මම අලුත් Affair එකක් පටන්ගත්තා  ” යනුවෙන් පැවසූ පසු සසිතගේ ප්‍රතිපිළිතුර කුමක්ද? , “තමුසෙගේ අර හෙලු පන්තූරයි මාත් එක්ක ඉඳපු එකයි Internet දානවා..බලාගන්නවා”  සසිතට ඕනෑම බලු වැඩක් කළ හැකිය. නමුත් පෙම්වතිය ඇය වෙත රැඳී සිටිය යුතුය යන්න නොවේද ඔහුගේ එම නරුම පිළිවදනේ අරුත? ගැහැණිය සම්බන්ධයෙන් ඇති පිරිමියා විසින් නිර්මිත සදාචාර බැමි ස්ත්‍රියට එරෙහිව යොදා ගැනීම තුලින් ඔවුන් පීඩාවට ලක්කිරීම බහුචිතවාදියා තුළ සමකාලීන සමාජය මොනවට විදහා දැක්වීමකි.

කාංචනාගේ විදෙස් රටකට යාමේ සිහිනයෙන් ප්‍රයෝජන ලබාගන්නා අනෙක් පිරිමියා හිටපු වාමාංශිකයෙක් වන සසිතගේ කලින් රැකියා ස්ථානයේ ප්‍රධානියාය..ඔහු තම ලිංගික ආශාවන් කාංචනාගෙන් මුදුන් පමුණුවා ගන්නවා විනා කාංචනාට ලබා දෙන පොරොන්දු ඉටුකරීමක් පිළිබඳ කිසිදු සලකුණක් සිනමා කෘතියේ නොමැත. එම සිදුවීම ද පිරිමියා විසින් ස්ත්‍රිය තම උවමනා ඉටු කර ගැනීමේ භාණ්ඩයක් ලෙස භාවිත කිරීමක් හා රැවටීමට භාජනය කිරීමක් ලෙස හඳුනාගත හැකිය.සසතගේ රැකියා ස්ථානයේ ප්‍රධානියා වාමාංශිකයෙක් ලෙස හඳුන්වාදීම ඉතා උපහාසාත්මක වනුයේ තමා යටතේ රැකියාව කරන තරුණයාට ‘පුතා’ යනුවෙන් ඇමතීමට එහා ගිය වාමංශිකත්වයක් ඔහු තුළ නොමැති බැවිනි.

සසිත සමඟ එක්ව ගංජා උරන මිතුරා දරුවෙකුද සමඟින් තම විවාහක බිරිඳ දික්කසාද කොට ඇය වෙත ගෙවිය යුතු නඩත්තු මුදල ගෙවා දමන්නේ අපූරු ආකාරයකටය. එම මුදල ගෙවා දමන ලෙස සසිතට පවසන මිතුරා ඒ ගණුදෙනුව ඇසුරෙන් සසිත් හා දික්කසාද බිරිඳ අතර ඇතිවන ලිංගික ගණුදෙනුව නොදන්නවා නොවේ. ඒ පිළිබඳව මිතුරා දැනුවත් බව නොදන්නා සසිත් ඇය සමඟ ද යහන් ගතවෙයි. අවසන ඇය ,” අපි බඳිමුදැයි අසන පැනය සසිත වහා ප්‍රතික්ෂේප කරන්නේ, “ පිස්සු ද තමුසෙට?, “ තමුසෙගෙ මිනිහා තව මිනිහෙක් එවාවි.. ඌ බැඳගන්නවා” යනුවෙනි. ඇය පාවිච්චි කොට තම මූලික අරමුණ ඉටුකරගැනීමට නොහැකි හෙයින් ඇය කුණු වූ ගෝවා ගෙඩියක් සේ ය.. ඔහුගේ ලිංගික කාර්ය ඉටු කරගත් පසු ඔහුගෙන් ඇයට තවත් පලක් නැත.

චිත්‍රපටය තුළ සිටින කිසිඳු ගැගැණියක් පිරිමියාව රැවටීමක්, මුලාවක් සිදු නොකරයි. සසිතගේ එක් පෙම්වතියක් වන සමනලී සම්බන්ධ සිදුවීමක් මෙහිදී මාගේ මතකයට නැගෙයි. “හස්බන්ඩ්ට කියල මට UKවලට වීසා එක අරන් දෙනවද? යන්නට” පිස්සුද ඔයා හදන්නෙ මගේ පවුල කඩල දාන්නද?”යනුවෙන් ඇය පිළිතුරු දෙයි. ඔහුගේ හිත හොඳවෙන්න බොරුවක් කියා රැවටීමට ඇයට ඕනෑ තරම් අවස්ථාව තිබියදීත් ඇය එසේ නොකරයි.

සසිතගේ අතීරණය කෙතරම්ද යත් ඔහුගේ පිටරට යාමේ සිහිනය යම්තාක් දුරකට ඉටුකර ගැනීමට ඔහු ලද අවස්ථා පවා ඔහු විසින්ම මඟහැර ගැනුණි. රැකියා වියුක්තියෙන් සේම ආර්ථික දිලිඳුබාවයෙන් පිරි තාරුණ්‍යයට සෘජු තීරණයක් ගත නොහැකි මට්ටමට මානසිකව බිද වැටී ඇත. ඔහු විටෙක තම මිතුරා බඳපන්, යැයි පැවසූ විට  “ කවුද බඳින්නෙ? .” යනුවෙන් ප්‍රශ්න කරයි. ‘කවුරු හරි බැඳපන් ”යනුවෙන් ඔහු පිලිතුරු දෙයි. තම ජීවිතය සම්බන්ධයෙන් අතිශය පෞද්ගලික තීරණ ගැනීම් සිදු කළ යුතු අවස්ථාවන්හිදීත් වෙනත් අයගෙන් විමසා ඔවුන්ගේ තීරණ ලබා ගැනීම දක්වා බිඳ වැටුනු මානසිකත්වයෙන් පීඩිත තාරුණ්‍ය පිලිබඳ ඇඟවුමකි එය. නමුත් මෙම චිත්‍රපටය පුරා කාන්තාවන්ගේ හැසිරීම ගතහොත් පිරිමියාට තරම් අතීරණයක් ඇයට නොමැත. නමුත් ඇයව පීඩාවට, රැවටීමට ලක්කොට තම අරමුණු මුදුන් පමුණුවා ගැනීමේ තැතෙහි අවසනක් ද නැත.

මාලක දේවප්‍රියගේ බහුචිතවාදියාහි සෑම චරිතයකම ඇති තාත්වික බව මෙය හුදු සිනමා පටයක් බව අමතක කරවන තරම් ප්‍රබලය. විශේෂයෙන්ම දමිතා අබේරත්න පණ පෙවන මැදපෙරදිග සිටින ලාංකික තරුණියගේ චරිතය ප්‍රේක්ෂකාගාරයට කිසිදා අමතක නොවන මතකයක් වනු ඇත. ආදරය, ඉවසීම, කෝපය වැනි මානව හැඟීම්හි උත්කෘෂ්ටිය අනාවරණය වන භාව ප්‍රකාශනයෙහි පෘතුලතාව නිසා ප්‍රධාන චරිතය අභිබවා යන සාධාරණත්වයක් ඇය මැවූ චරිතයෙන් ඉටු කෙරෙන බව මාගේ හැඟීමයි.

By- Tharushi Nawanjana Liyanachchi